cerpen

 IDU

Kursi taman sing umure lumayan sepuh, pinggir-pinggire akeh wit-wit gedhe sing arep nyekel langit, lan angine sing sumilir gawe ati tentrem kaya ana ning surga nomer siji, lungguh wong tua karo anake, anake sing rada nakal kaya wong kesetanan, namung wong tuane becik kaya malaikat sing mudhun saka kayangan, anake sing durung duwe tata krama, namung wong tuane duweni rasa tresna marang anake.

Banyu sing metu saka cangkem anak iku, mudhun ning plataran sing pinggirane akeh wong lagi lungguh lan mangan. Wong- wong kuwi delengi anak iku karo ngomongi wong tuane sing raine wis abang mrenang, ‘’ngapunten, putrane panjenengan boten gadhah tata krama toh, ngidu kog sapenake dhewek,’’celatune wong sing lungguh kuwi, ‘’ inggih, nyuwun agunging pangapunten inggih pak kaliyan ibu, putra kula boten mengertos, amargi putra kula taksih alit,’’celatune wong tuane karo ngumpeti rasa isine’’.

Lajeng wong tuane ngomong karo anake ‘’kowe do, menawa ning panggonan umum kuwi aja ngidu, kriyak, lan sisih sapenake dhewek ya, amarga ora sopan,akeh wong liya sing luwih tua karo kowe, ‘’ inggih pak kula nyuwun agunging pangapunten amarga kula supe, menika panggonan umum, ‘’ celatune anake, ‘’ ya aja ngulangi maneh ya, ‘’ inggih pak, kula janji boten ngulangi malih.

Lajeng wong tua karo anake lunga saka kursi tua iku kangge ngindari rasa isin karo wong-wong sing ning kana..